una torre para los lobos

Vermits we de “wolven van de vulkaan” zijn, hadden we toch dringend behoefte aan een plaatsje op de vulkaan. Daarom zijn we begonnen aan het bouwen van een toren aan de voet van onze geliefde vulkaan, een project waar Frank al een tijdje op aan het broeden was. Tot hiertoe is het hout aangekocht, de fundamenten uitgegraven en de stenen, zand en kiezel aangebracht. Het zal dus nog een paar mingas (werkbijeenkomsten) vergen om hem af te krijgen.
Wij zullen er helaas niet meer bij zijn, tja ...

crapulosos

Het is niet allemaal rozengeur en manenschijn. Deze week hebben een paar vandalen ingebroken in het casa de la vida en de achtergebleven verfpotten over de muur uitgesmeerd. We weten zelfs wie het gedaan heeft, maar zonder bewijzen moet je bij de politie niet binnenkomen. Het was één van onze ex-leiders die we hebben buitengegooid wegens wangedrag (zoals stelen en pesten) die blijkbaar op deze manier zijn wraak heeft genomen.

Ze kunnen niet allemaal even lief zijn, he!

fiesta !!!

Ons laaste tripje, samen met Ann-Marie, ging richting Quito, om Ruben (Jasmiens ex-kotgenoot) nog eens te zien. We wisten al lang dat Ruben in een rockbandje speelt en hadden dan ook al even lang zin om hem eens aan het werk te horen. Naar Quito dus !!!

Die avond mochten we het grootste Ecuadoriaanse contrast ooit ervaren. Ruben reed met ons naar één van de beveiligde buitenwijken van Quito, waar in een enorme sporthal het jaarlijkse feest van de plaatselijke countryclub plaatsvond. Er waren drie podia temidden van een verzameling tot de tanden gedekte tafels. Naast iedere tafel was een ober geposteerd die alle gasten op hun wenken bediende. Er was een rijkelijk gevuld all-you-can-eat buffet en we werden volgegoten met wijn, whisky en tequilla. Het gemiddeld lion’s club feestje is er niets tegen.

De bandjes die speelden, en niet in het minst dat van Ruben, waren geweldig en we konden dus nog eens genieten van een avondje shaken, wat best wel lang geleden was.


De dag erna gingen we met Ann-Marie naar de zoo, zo’n 10 km boven Quito. Ondanks de lage verwachtingen bleek de dierentuin een geweldige verzameling fauna en flora te huisvesten, prachtig ingericht op een bergflank met een mooi uitzicht bovendien. We mochten er galapagosschildpadden, junglekatten, leeuwen, poemas, tapirs, jaguars, enz bewonderen.

En dat allemaal voor 2.25 dollar, of 8 keer goedkoper dan de zoo van Antwerpen.

baños calientos

Het laatste stukje Ecuador dat we zijn gaan verkennen was Baños, genoemd naar haar ruime verzameling warmwaterbaden (van vulkanische oorsprong). Hier hadden we afgesproken met Mungo na diens Galapagosavontuur. Buiten veel lekker eten, een paar batidas en een goed warm bad, ondernamen we een fietstocht die ons langs een enorme reeks watervallen van de Sierra (de Andes) naar de Oriente (de jungle) bracht. Onderweg kwamen we de “pailon del diablo” (pan van de duivel) tegen, een gigantische waterval die we tot op een halve meter genaderd zijn via een smalle grot. Naast zoveel natuurgeweld voelt een mens zich wel klein.

De volgende dag maakten we een bergwandeling waarop we door de gebrekkige signalisatie minstens drie keer de weg kwijt geraakten, maar die ons wel een paar prachtig uitzichten over Baños opleverde.

Het was zijn 2 x 7 uur bus meer dan waard !!!

refuerzo pedagogico

Toen we hier in juni aankwamen hadden Jean en Ria ons gevraagd of Jasmien als pedagoge de kinderen met leerproblemen van de basisschool zou kunnen helpen. Spijtig gnoeg moest dit gebeuren in samenwerking met AINNA, de jeugdinstantie van Natabuela die overbetaald werk doet aan het tempo van een luiaard in winterslaap. Ondanks onze herhaalde vragen sinds het begin van het schooljaar konden we dus eind oktober eindelijk van start gaan. Jasmien stelde testen op voor alle kinderen om te zien waar de problemen lagen en deelde hen vervolgens in naargelang het probleem. Het blijkt dat de algemene onkunde wat rekenen betreft zijn oorsprong vindt in de lagere school. Het contrast tussen de oefeningen op derdemachtswortels van kommagetallen die je in de schoolboeken vindt en het feit dat de meeste kinderen falen op de som van 20 en 30 is werkelijk frappant. Maar blijkbaar ziet de school hier geen probleem in, vermits alle kinderen initieel naar ons werden gestuurd wegens taalproblemen (en dan nog piteluttigheden zoals letters te ver uiteen schrijven of de lussen van de l’en niet groot genoeg maken). De kinderen kunnen dus zeker alle hulp gebruiken en we zien een sterke vooruitgang bij de weinige kinderen die komen.

Spijtig genoeg is de opkomst bitter laag, vaak omdat de school de kinderen niet verwittigt of omdat de ouders hen simpelweg niet laten komen.

li la ludoteca

De ludoteca draait nog steeds op volle toeren en de Natabuelaanse kinderen hebben een ware Jasmien-verslaving opgebouwd. Drie namiddagen per week weergalmd haar naam dan ook honderden keren tussen de muren van casa de la vida. Vermoeiend, maar op en top haar ding! Maar omdat we er binnenkort niet meer zijn hebben we een elftal van onze beste scoutsleiders gevraagd om vanaf volgende week de ludoteca volledig over te nemen onder leiding van Gabriel. Ze hebben nu een viertal weken de tijd gehad om te komen oefenen en eerlijk gezegd gaat het nog steeds moeizaam. De leiders hebben moeite om spontaan met de kinderen bezig te zijn en als ze er aan beginnen houden ze het niet lang vol. Maar zoals we al vaker gemerkt hebben zal dit wel beter gaan als het “van de moetes” is.

los sabados con los lobos

Tijdens ons tripje naar playa de oro hadden we onze kersverse leiding voor de eerste keer een zaterdag alleen gelaten om de activiteit te begeleiden. Het was blijkbaar een succes. Ondanks de weinige inspiratie wegens een gebrek aan ervaring wisten ze toch behoorlijk wat spelletjes te bedenken en te begeleiden. De zaterdag daarna mochten we hiervan getuige zijn. Een zelfzekere hoofdleider Gabriel leidde de kinderen en de leiding doorheen een hele reeks vooraf uitgewerkte spelletjes. Mooi om zien !!!

De laatste zaterdag hebben we bij wijze van afscheid zelf een drakenvergadering voorbereid. Eerst een drakenamulet knutselen, dan kringspelletjes als de ridders van de ronfe tafel en tenslotte de laatste draak ter wereld bevrijden uit de handen van wreedaardige jagers. En dit alles onder begeleiding van ridder Chiquito.


Een geslaagde reeks activiteiten; hopelijk mogen er nog vele volgen !!!

Playa de oro

Nu we bijna terug thuis zijn dachten we dat het misschien wel eens tijd werd om een finale bijdrage te leveren aan onze compleet verwaarloosde blog die we onder een drie centimeter dikke laag digitaal stof terugvonden in een verre uithoek van het internet.

Die verwaarlozing wil geenszins zeggen dat er niets te beleven was en dat we de laatste anderhalve maand met onze duimen hebben zitten draaien, integendeel ... here goes ...

Vanaf het moment dat we onze reis naar Ecuador hadden vastgelegd kenden ook mijn ouders en hun vaste reisgenoten hun volgende bestemming. Eind oktober mochten we hen dan ook verwelkomen aan de hosteria Natabuela, een hotel dat zijn manklopende service ruimschoots compenseert door zijn gezellige gebouwtjes en tuintjes. Op de paar dagen dat ze hier waren konden we hen het project (een geslaagde piratenactiviteit met de scouts) en casa de la vida laten zien.

Daarna deden we een dagtrip waarop we het condorpark comineerden met een tocht naar de watervallen van Peguche langs vaak onmogelijke wegen (nu ja, wegen?). In ieder geval een geslaagd avontuur.

Na een paar dagen vertrokken vier van de zes reisgezellen naar de Galapagos en gingen wij met mijn ouders naar Playa de Oro, een reservaat voor junglekatten, uitgebaat door een zwarte goudzoekersgemeenschap in het midden van de jungle. En dat midden van de jungle valt echt wel letterlijk te nemen. Om daar te geraken namen we eerst de bus, vervolgens de laadbak van een camion vol Diesel en tenslotte de kano die ons 2 uur verder de jungle invoerde. Toen we aankwamen bij de lokale gemeenschap bleek onze reservatie niet te zijn doorgekomen en werd prompt het ganse dorp opgetrommeld om ons och van eten te kunnen voorzien. Vervolgens vaarden we nog drie kartier verder naar de jungle lodge. Na een nacht vol exotische geluiden waarbij we ons al even exotische dieren konden voorstellen, trokken we het woud in naar een prachtige waterval waar we meteen van profiteerden om een frisse duik te nemen. Die namiddag gingen we op een stenenstrand naar goud zoeken, een bezigheid die blijkbaar meer geduld en motoriek dan geluk vergt. Met ondiepe houten schalen wordt zand opgeschept dat vervolgens in het water wordt rondgedraaid om de zware deeltjes naar de bodem te doen zakken. Het totaal aan goud dat we gevonden hebben was waarschijlijk nog niet genoeg om een rijstkorrel te vergulden.


De volgende dag keerden we terug naar Selva Alegre vanwaar we de bus (eigenlijk een geupgrade vrachtwagen) namen naar Borbon. We merkten al gauw dat we de capaciteit van de bus zwaar hadden onderschat. Hoewel er zitplaats was voor een twintigtal mensen, zaten er al snel meer dan vijftig personen op de bus, vaak met grote zakken graan of trossen bananen.

Onderweg namen we afscheid van mijn ouders die terug naar Natabuela gingen en reisden Jasmien en ik door naar San Lorenzo in de zwarte provincie Esmeraldas. De zwarte gemeenschappen zijn enorm verschillend van het Andesvolk, veel mondiger en frivoler, maar blijkbaar ook nog een stuk armer, getuige de paalwoningen aan de kant van de rivier die eruit zagen alsof ze elk moment in elkaar konden stuiken. De volgende dag maakten we en boottochtje naar Limones om onderweg de mangrovewouden en bijhorende bendes pelikanen te bewonderen.

’s Anderendaags keerden we terug naar Natabuela, waar we, na nog een laatste avond in het gezelschap van mijn ouders, ons terug op ons project konden storten.

Cuicoche y Peguche

Met Mungo en An-Marie, de nieuwe ecassef-vrijwilligster in Moraspungo, hebben we nog twee uitstapjes ondernomen, één naar Peguche, de waterval, en één naar Cuicoche, een prachtig kratermeer op de Cotacachi vulkaan. Geniet u maar van de foto's.

mechelen!!!

Onlangs ontvingen we het goede nieuws dat stad Mechelen zo gul is geweest ons project een subsidie toe te kennen van 1070 euro. Nu de juegdbeweging op gang begint te komen kunnen we het geld zeker goed gebruiken. Het zal in ieder geval nuttig besteed worden.
Van harte bedankt Mechelen!

terraza

We hebben drukke weken achter de rug.Mungo alias Koen, een collega van de Mechelse scouts, is ons drie weken komen vervoegen om het terras van casa de la vida aan te leggen. En het resultaat mag er wezen. Een terras van 70m² met bloemenbak en pergola. En dit allemaal met schup en kruiwagen. Komt daarbij dat onze tweedehadstegels nog bulkten van de oude cement. Enfin, mits heel wat bloed, zweet en tranen kunnen we nu toch ons volgende “la terraza” effectief op een terras laten doorgaan.

Dank u Mungo !!!

fiestas

We hebben net drie weken Natabuelaanse feesten achter de rug. Als we zeggen 3 weken feesten bedoelen we niet dat gans het dorp zich 21 dagen omtoverde in een openluchtdiscotheek. De Junta parroquial heeft een programma opgesteld (weliswaar slechts 3 dagen op voorhand) van allerhande activiteiten gaande van de pregon, een soort carnavalstoet, over een wandeling naar de vulkaan tot een kampioenschap pelota national, een mysterieuze soort tennis met houten palleten.Met onze kersverse scoutsgroep wilden we deze gelegenheid natuurlijk niet mislopen om wat bekendheid en geld in het laatje te krijgen. We hebben dan ook een gigantische wolvenkop gesjord van bamboe om de groep wat te promoten en van casa de la vida hadden we een bar / tentoonstellingsruimte gemaakt vol met schitterende schilderijen van plaatselijke kunstenaars.

Spijtig genoeg mochten we het tweede weekend geen alcohol verkopen vanwege de vijfdaagse drooglegging voor de verkiezingen. Dit zou de Ecuadorianen moeten helpen met een klare geest te kiezen tussen de 160 verschillende partijen. Alsof alochol hier de grootste hindernis is voor democratie.

Om de groep nog wat meer in de verf te zetten hebben we uniformen laten maken voor al onze leiding. Een T-shirt en een sjaaltje waar vooral de meisjes meteen creatief mee aan de slag gingen. Precies de chiro!

Maar het effect was er wel. Tot in de late uurtjes werd de bar bevolkt door een vrolijke rood-zwarte massa die stond te shaken op de tonen van de eeuwig vrolijke Ecuadoriaanse reggaeton.

Ondertussen hebben we, mits wat stijve spieren en omgeslagen voeten, ook een wandeling naar de vulkaan overleefd. Samen met een tachtigtal mensen beklommen de lobos del cerro de Imbabura tot aan de “vertiente” een bronnetje dat druppel per druppel een hele wijk van water zou moeten voorzien. Maar de sfeer was er wel, getuige de wolvenkreten die een hele dag weergalmden door de kloven van de Imbabura. Achteraf bleef de groep nog een viertal uur rondhangen aan de voet van de vulkaan, wegens weinig zin om naar huis te gaan.

De afsluiter van de feesten was een gigantisch spektakel. Na een hele week opbouwen stond er zowaar een gane kermis op het plein voor casa de la vida, die behoorlijk jaren 60 aandeed (hij zal ook wel van die tijd dateren). Het reuzenrad werd aangedreven door een oude automotor en de bestuurder daarvan hield zich niet in met het gaspedaal. Veel genieten van het uitzicht was er dus niet bij. Verder waren en gocarts, ringengooien, paardenmolens en een tiental van de gebruikelijke eetstandjes, meestal met ornado, een heel varken op een bakplaat waar stukken worden afgesneden.
Zaterdagavond was er dan een match “pelota nacional”, terwijl de boeren met ossenspannen van de voet van de Imbabura kwamen afgezakt met stapels brandhout voor een gigantisch kampvuur. Maar niets van dit alles kon tippen aan het “castillo”, een bamboeconstructie met een twaalftal figuren vol vuurwerk die één voor één werden aangestoken. De helft van de vuurpijlen werd recht in het publiek geschoten, maar daar bleek niemand zich iets van aan te trekken.

un poco de descanso

De eerste week van het schooljaar (dachten we, maar ondertussen hebben ze de start van de school al 2 weken uitgesteld) zijn we er een weekje tussenuit geknepen om eindelijk de rest van het land wat te verkennen.
Eerst trokken we naar Quito waar we de eerste dag volledig wijdden aan onze quesste naar het laatste Harry Potter-boek. Onze zoektocht bracht ons langs alle grote boekenwinkels om te eindigen in een klein Engels tweedehandsboekenwinkeltje. Het heeft me 5 dagen gekost om de 780 paginas te verslinden.
De volgende morgen hadden we eindelijk een afspraak met Ruben, Jasmien's Ecuadoriaanse ex-kotgenoot. Ruben overlaadde ons met tips om te bezoeken binnen en buiten Quito en zette ons vervolgens af in het gezellige oude stadsgedeelte van Quito, een wirwar van smalle en vaak steile straatjes die ons tussen de verschillende verrassend grote pleinen leidden naar indrukwekkende gebouwen als de kathedraal en het presidentiële paleis.
In de namiddag bezochten we het museum van de nationale bank, een museum dat je meeneemt op een reis doorheen de verschillende culturen die Ecuador bevolkt hebben vanaf 500 vr Chr tot nu. Een prachtige verzameling in een al even prachtig decor.
Onze avond in Quito brachten we door in de buurt van ons hotel, duidelijk de uitgangsbuurt van Quito. De vele cafeetjes zijn diep verwikkeld in een originaliteitscompetitie en een gezellige veelkleurige mensenmassa beheerst de verrassend propere straatjes. Het contrast met Natabuela kan moeilijk nog groter zijn.
De tweede avond begonnen we om 20u aan onze 12-urige busreis naar de kust. De combinatie van de quasi-antieke bus, de kamikaze-rijstijl van de chauffeur en de erbarmelijke staat van de weg had veel weg van een verfmengmachine.
In Puerto Lopez stapten we dan ook uit met een vers opgelopen trauma en een ongeziene vermoeidheid. Het was dan ook meteen een heugelijke kennismaking met ons eerste bamboehuis, een hotelletje volledig opgetrokken in bamboe met hangmatten op alle mogelijke plaatsen. Een verslaving voor de rest van ons reisje. Vanuit Puerto Lopez deden we een excursie naar Isla de la Plata, met als tussenstop: DE WALVISSEN.
De immensheid van deze prachtige beesten belet hen duidelijk niet van de meest acrobatische sprongen uit te halen. We zagen een mannetje alle moeite van de wereld doen om een vrouwtje te imponeren. Bij ons was dat in ieder geval gelukt.
Na een 20-tal minuten spectakel gunden we de walvissen wat privacy en trokken we naar Isla de la Plata, een eiland bemand door duizende vogels. We bewonderden de fregatvogels, pelikanen en de “piqueros de patas azules” en de “piqueros de patas rojas”, in het Engels vertaald als bluefooted boobies en redfooted boobies.
Vervolgens gingen we snorkelen in de koraalriffen aan de rand van het eiland. Het was de live-versie van “Finding Nemo”, inclusief de reuzeschilpadden.
De volgende dag trokken we naar Montañita, een surfdorpje compleet met surfduders, typische handshakes, cocktails en elke avond feest tot in de vroege uurtjes. Spijtige zaak dat mijn maag het weer liet afmeten en ik permanent wisselde tussen hangmat en WC. Toch huurden we een halve dag een surfplank en slaagden erin om op al die tijd zeker 10 seconden rechtstaand op de plank door te brengen en ze achteraf zonder middenvin terug te brengen. Volgende keer toch maar een uurtje les volgen, denk ik.
We sloten onze trip af in Ayampe, een stukje paradijs waar strand rechtstreeks in jungle overgaat. Maar het was vooral de ecolodge die ons wist te charmeren. Een hotelletje met de vriendelijkste eigenaar ooit die ons meteen thuis deed voelen en waarmee we enorm leuke gesprekken konden voeren.
Het was een spijtig afscheid dus, zeker omdat we ons stukje paradijs moesten inwisselen voor alweer 12 uur bus.
Maar we hebben enorm genoten en zijn weer klaar om er volledig in te vliegen.

lobos del cerro

Reeds tijdens de vorige leidingscursus hadden we besloten om deze te herhalen voor de vele jaloerse jongeren die vanaf de zijlijn moesten toekijken omdat ze niet tijdig waren komen opdagen. Op menig verzoek boksten we dus een tweede driedaagse in elkaar die op nog meniger verzoek gevolgd moest worden door ons kamp op de Imbabura.
Spijtig genoeg vertroebelde het aanvankelijke enthousiasme van de jongeren onze inschatting van de mañana-cultuur. Van alle jongeren die een week voordien nog zo stonden te springen om deel te nemen aan de leidingscursus schoot er geen enkele meer over en op de laatste vergadering voor het kamp kwamen een 5-tal jongeren opdagen, gemiddeld met 40 minuten vertraging, waarvan er nog 2 effectief konden deelnemen.
Hoe charmerend deze hakuna-matata-mentaliteit soms ook is, op het moment dat je na 40 minuten wachten in een leeg lokaal met een volle agenda en een half voorbereid kamp moet aanhoren dat alle deelnemers afhaken voor de meest futiele redenen (als die er al zijn) is het voor één keer geen vulkaan die op het punt staat uit te barsten.
We hebben ons dus voorgenomen gradueel te oefenen op verantwoordelijkheid met als stap 1: op tijd komen!
Na ons een halve dag verwend te hebben met ijs en films om de bittere teleurstelling weg te slikken, zijn we maar op zoek gegaan naar nieuwe gegadigden voor onze tweede leidingscursus. Het werd een gezellig groepje van 7 jongeren die het, als bij wijze van compensatie, vaak stukken beter deden dan de vorige 15.
Na een niet onverwachte slapeloze nacht was onze tweede dag een toppunt van jeugdbeweging. Veel spelletjes die vol enthousiasme onthaald werden, 2 gitaren die opdoken en als afsluiter een avond bij het kampvuur met een pintje. Pure nostalgie!

De laatste dag was bedoeld om de 2 groepen (van onze 2 leidingscursussen) te integreren. Een plan dat lichtelijk doorkruist werd door de pers die we hadden uitgenodigd. Onze anders zo assertieve en uitbundige leiders werden bevangen door een vlaag van verlegenheid bij het zien van de camera.
Ons moment van provinciale glorie werd gevolgd door een vergadering waarop we eindelijk de knoop doorhakten voor de naam van onze jeugdgroep. We zullen de analen ingaan als de “LOBOS DEL CERRO” wat zoveel betekent als de “wolven van de vulkaan”.

we zijn op tv geweest!!!

foto's

de foto's volgen met een beetje vertraging, want internet wil niet mee ....

casa de la vida

Verder zijn we van start gegaan met de ludoteca, een plaats waar alle kinderen vrij kunnen komen spelen of knutselen. Dit was meteen een groot succes. De mensen beginnen blijkbaar stilaan te beseffen dat er vanalles te beleven is in casa de la vida. Volgende week beginnen we met een cursus Engels waarvoor we een twintigtal inschrijvingen hebben. Ondertussen draait het terraza, ons jeugdhuis op vrijdag, op volle toeren, we krijgen elke keer meer volk over de vloer. Er zit dus wel wat vida in casa de la vida.

convivencia juvenil

Het was een lange lijdensweg, maar we hebben een leidingsploeg! Toen onze grootscheepse campagne met flyers, posters, folders, aankondigen in twee kerken, omroeping via luidsprekers in de wijken en op de vuilkar en een vergadering in de junta parroquial bitter weinig bleek op te leveren, hebben we onze tactiek gewijzigd. We zijn in heel Natabuela persoonlijk jongeren gaan overtuigen van het plezier en hun ouders van het nut van een leidingscursus. De volgende dag konden we van start gaan met een groep van 15 14-plussers.
De leidingscursus was een driedaags samenleven vol activiteiten om enerzijds een hechte groep te vormen en anderszijds hen aan te leren zich te organiseren en activiteiten in elkaar te boksen. Qua hechte groep was het meer dan geslaagd. Het werd een geweldige bende die enorm veel sfeer maakte en zich telkens weer vol overgave op alle activiteiten stortte. Het organiseren vraagt nog veel werk, maar we gaan de goede richting uit. Het is vooral een analytisch vermogen dat ontbreekt, iets wat we hier overal ervaren. Zo gebruiken ze hier een rekenmachine om twee dollar bij drie dollar op te tellen en is een oppervlakte van 5 meter bij 5 meter 20 vierkante meter, omdat je vier zijden hebt van elk 5 meter.

Toch staan we telkens weer versteld van de verantwoordelijkheid en het engagement dat onze leiders van 14 of 15 jaar al aan de dag kunnen leggen. Reeds vanaf de eerste dag moesten we ons geen zorgen meer maken over het eten. Drie groepjes van 5 bemanden om beurten de keuken. Koken leren ze hier vroeger dan bij ons.

Dat het toch nog pubers zijn, merkten we dan weer aan de slapeloze nacht, de talloze koppeltjes die constant wisselden en de helse vergadering achteraf die veel weg had van een veemarkt. Toch wisten we een leidingsverdeling op te stellen en te beslissen over de verschillende leeftijdsgroepen. Verder staan ze allemaal te springen om te gaan kamperen op onze favoriete vulkaan. Dit gaan we dan ook doen in de laatste week van augustus. We trekken drie dagen naar de Imbabura met een grote tent. Al de rest moeten we nog uitpluizen; een uitdaging dus!

manualidades

Naar het voorbeeld van ons gastgezin hebben we ons hier aan het knutselen gezet. We zijn een aantal gezelschapsspelletjes in elkaar aan het boksen, zoals memory, catan, monopolie en junglespeed. Verder hebben we een volleybalnet en een vlieger gemaakt en zijn we weer volop aan het experimenteren met waterraketen.

Nu zijn we opzoek naar iets wat we kunnen maken van oude fietsbanden. Het zou immers leuk zijn als we iets productiefs kunnen doen met onze jeugdbeweging om voor wat inkomsten te zorgen. En oude fietsbanden zijn hier overal gratis te krijgen. Als iemand ideeën heeft, laat maar komen!

belgas en ecuador

Het kan af en toe wel eens deugd doen om geen Spaans te moeten praten en daar hebben we nu al meermaals de kans toe gehad. Eerst kregen we bezoek van Mario (Raka van St Katrom) en zijn moeder. Mario is de coordinator van de universiteitsbakkerij in Riobamba en gaf ons de kans nog eens Belgisch brood te proeven, iets wat we hier toch wel missen. We kunnen niet wachten om eens naar Riobamba af te zakken om alle aanraders daar te gaan bezoeken.
Zondag kwamen de mensen van de inleefreis (een rondreis door Ecuador die ook alle Ecassef-projecten aandoet) het project bezoeken. We brachten een bezoek aan de waterzuiveringsinstallatie en casa de la vida en gingen eten in een restaurant in het centrum van Natabuela, waar de gbraden cavia's weer wenkbrauwen deden rijzen.
Tenslotte hebben we kennisgemaakt met Frank en Isabelle en hun 4 kinderen, die ook in Natabuela wonen. Dit op de vierde verjaardag van Rafaël die ons trakteerde op een stukje van zijn heerlijke snoeptaart. Muchas gracias!

proyecto

In volle voorbereiding van ons eerste jongerenterras was het de beurt aan Jasmien om ziek te worden. Maar ondanks de stampende migraine vergezeld door pijnlijke buikkrampen bleef ze dapper schuren en schilderen. Gelukkig is ze er nu weer volledig bovenop.

Het project verloopt nog steeds in stijgende lijn. We zijn van start gegaan met “La Terraza”, een soort jeugdhuis waarmee we elke vrijdagnamiddag de jongeren (lees 14+) hopen te bereiken. De eerste keer was dit maar een matig succes, en kwamen enkel kinderen opdagen om de gezelschapsspelletjes uit te pluizen en te spelen met de nieuwe ballen en frisbees.

De tweede keer zag er al heel anders uit. We kregen namelijk de hele Natabuelaanse voetbalploeg over de vloer, die we meteen enthousiast kregen met wreedaardige spelletjes als knokelen en billetjeklets.

Verder hebben we de voorbije drie dagen reclame gemaakt voor een vergadering in de junta parroquial, waar we gaan uitleggen wat een jeugdbeweging nu precies inhoudt. Zo hopen we wat jongeren te ronselen voor een leidingscursus waarna we van start kunnen gaan met onze plaatselijke jeugdgroep.

We hebben ondertussen al drie enthousiastelingen waarvan we één als de toekomstige hoofdleider beschouwen. Gabriel is 18 jaar en sinds een jaar vertegenwoordiger van de Natabuelaanse jeugd, tot hiertoe een titel zonder veel inhoud, maar daar komt weldra verandering in. Gabriel heeft immers met beide handen de kans aangegrepen die ons project de jeugd hier kan bieden en vergezelt ons nu bij alles wat we doen in het project. Daniel en zijn neef Marcelo zijn beiden 14, maar veel volwassener dan hun leeftijd doet vermoeden. Vermits leeftijdsgrenzen hiet wel enigzins anders liggen dan in België behoren zij in ieder geval al tot de toekomstige leiding.

estacion seca

Dat we in het droge seizoen zitten valt momenteel wel heel letterlijk te nemen. De helft van Natabuela, wijzelf incluis, zit namelijk al drie weken zonder water. Gelukkig kunnen we rekenen op de voorzienigheid van Carlos, die een grote watertank in de tuin heeft geïnstalleerd vanwaar hij water naar zijn privé-watertoren pompt. Maar ook die tank kan niet op tegen het hardnekkige uitblijven van water.

We hebben al één keer een tankwagen moeten laten komen om de watervoorraad aan te vullen en het ziet er naar uit dat die nog wel een paar keer zal moeten langskomen. Vorige keer bleef het water namelijk twee maanden weg.

Afwezigheid van water heeft alles te maken met kibbelende overheden, een herkenbare problematiek voor ons Belgen. Natabuela heeft immers de installatie om al haar inwoners op zijn minst van een minimum aan water te voorzien. Maar blijkbaar geeft de municipio van Atuntaqui, een overheid een trapje hoger, er de voorkeur aan haar textielindustrie te bevoorraden, een industrie die voor het kleuren van de stoffen een immense hoeveelheid water opslorpt. Zij tappen dus het water af van de voorraad van Natabuela. Het is tevens opmerkelijk te zien dat diezelfde municipio wel geld weet uit te rekken voor het heraanleggen van het centrale plein van Natabuela, dat er voordien helemaal niet zo slecht uitzag. Niet dat dat ons slecht uitkomt, want de junta heeft ons de oude tegels beloofd voor de aanleg van het terras in casa cultural, ondertussen omgedoopt tot casa de la vida.

Alsof het waterprobleem nog niet groot genoeg is, heeft bij wijze van toemaatje, het electriciteitsnet het al drie maal voor 1 dag begeven. Kortom, voor ons een avontuur, voor de mensen hier doffe ellende.

a trabajar

Ondertussen komt het project meer en meer op tempo. Tijdens de campamentos met het AINNA project maken we ons steeds populairder door simpele spelletjes te introduceren als 123 piano, dikke Berta en 'muureke klop'. Maar Chinese voetbal scheert alle toppen. Op elk vrij moment worden er langs alle kanten kringen gevormd en ballen tussen benen door geslagen. Ook onze (nochtans beperkte) origamikunsten vallen in de smaak.

We zijn ondertussen met de kinderen op excursie geweest. Het was een ecologisch uitstapje naar de voet van de Imbabura, voorafgegaan door een tekenfilmpje over vuilnis en een bezoek aan het plaatselijke waterzuiveringsstation (op natuurlijke wijze, met reservoirs met steeds kleinere kiezels om het water te filteren). Op een wei in de schaduw van onze favoriete vulkaan hebben we eerst onze gezamenlijke lunch verorberd. We hebben voor de eerste keer cuyes gegeten, een soort cavia. Niet slecht, al valt bij het zien van de poten van het gebraden beest de levende versie moeilijk weg te denken. Vervolgens was het profiteren geblazen van de stevige windvlagen en werden een dertigtal vliegers de lucht in gelaten, de één al wat hoger dan de ander.

Elke namiddag gaan we gestaag verder met de voorbereidingen van onze eigen werking, die we binnenkort zullen opstarten. Volgende week vrijdag houden we ons eerste jongerenterras, waar we hopelijk de toekomstige leiding van onze jeugdbeweging zullen ontmoeten. We hebben in ieder geval al de steun van de Junta Paroquial, de plaatselijke overheid, na een korte maar productieve vergadering met Jesus Tobar, de geweldig vriendelijke 'presidente' van de Junta. De vuilkar gaat drie dagen op rij reclame maken voor ons terras en de pastoor zal het vermelden in de mis. Twee marketingmethodes die hier blijkbaar het meest opleveren. Natuurlijk moet ook casa cultural in gereedheid worden gebracht. Daarvoor konden we vandaag rekenen op een aantal nijverige kinderen die samen met ons de handen uit de mouwen kwamen steken. Moest u zich zorgen maken over kinderarbeid; ze werden adequaat beloond met cola, koeken, snoep en een soort noten uit de tuin die verdacht veel naar cocos smaken. Het is leuk om te zien dat casa cultural al wat begint te leven, nog voor het af is.

su casa es nuestra casa

Ik ben voor de eerste keer serieus ziek geweest. De mensen die zich daar een exotische ziekte met blauwe zweren en onderhuidse wormen bij inbeelden moet ik teleurstellen. Het was een ordinaire maag-in-de-knoop. Het ironische is dat ik ziek werd nadat we een hele dag zelf gekookt hadden om ons gastgezin eens te laten proeven van de Belgische keuken. Ondanks mezelf als enige slachtoffer was het een geslaagd experiment: België, één dag, vol pension. Op het menu: 's morgens: brood en beleg en het ware genoegen om ervaringsloze Ecuadorianen een zacht gekookt eitje te zien onthoofden. Ik denk dat Carlos de helft van de eierschaal mee heeft doorgeslikt. 's Middags: tomatensoep met balletjes, gevulde paprikas met rijst en tomatensaus en de zwaarste chocomousse ooit als dessert. (Chocolade in België lijkt een slappe variant van de pure versie van hier). 's Avonds hebben we als ware professionals in de keuken met pannenkoeken staan smijten.

De volgende twee dagen stak ik dus in mijn bed en is onze reisapotheek de concurrentie aangegaan met de alternatieve geneesmiddelen die ik van Alicia en Carlos kreeg voorgeschoteld. Ik hoop dat het de thee van Tamarinde was die me uiteindelijk heeft genezen. Dan heb ik die liters zuur-bittere viezigheid niet voor niets naar binnen gewerkt.

Ondertussen zijn Alejandro en Alicia vertrokken. De eerste naar Bogota om zijn studies te hervatten, de tweede naar San Diego om haar zoon David en haar twee zussen te gaan bezoeken voor drie maanden. Het is meteen een heel pak stiller in huis. We gaan ze missen!

hola amigos

Hola amigos,

Hoog tijd om onze blog nog eens aan te vullen. We hebben ondertussen al zoveel Ecuador opgesnoven (in een niet-drugs-gerelateerde betekenis) dat het ongeloofelijk lijkt dat we hier nog maar amper 2 weken rondlopen. Dat ligt natuurlijk ook aan ons tijdsbesef dat al twee weken verdwenen is. Een biologische klok heeft immers geen handige draaiknopjes.

ons huis'je'

Cultuurbelevenissen

Van een echte cultuurschok is geen sprake. We hebben ons nog geen enkel moment als echte buitenstaanders gevoeld. Ons gastgezin speelt daar een grote rol in. Zij overstelpen ons met gastvrijheid, maar ook dat lijkt een cultureel gegeven te zijn. Ze doen er werkelijk alles aan om ons zo goed mogelijk op ons gemak te stellen, waar ze dan ook glansrijk in slagen. Zo is Jasmien in de leer bij Alicia voor het maken van allerlei handwerkjes en heb ik op de PC van Alejandro mijn eigen Need For Speed-profiel gekregen, een racespel waarin ik er vooral in slaag verkeersborden omver te rijden. Om nog een voorbeeld te geven: omdat we altijd samen zijn, was ik er niet in geslaagd iets te doen voor Jasmien's verjaardag, daarom had ik aan Isaac (de andere zoon) gevraagd of hij een taart kon gaan kopen. Die avond kregen we een beest van een taart op ons bord (we hebben er drie dagen van gegeten) en kreeg Jasmien drie kadootjes er bovenop.

Verder leiden ze ons stap voor stap rond in de plaatselijke gewoonten en die zijn natuurlijk een stuk anders dan bij ons. Vooral de eetgewoonten doen bij momenten vreemd aan. Zo is het middageten hier de belangrijkste maaltijd en wordt er 's avonds slechts een kleine snack gegeten. Verder is suiker hier zo goed als het hoofdbestanddeel van elke maaltijd. In de keuken staat dan ook een gigantisch suikervat, dat aan een gestaag tempo wordt leeggeschupt. In tegenstelling tot de suiker wordt met vlees en groenten en fruit heel zuinig omgesprongen, van de schil van een watermeloen wordt later sap gemaakt, appelsienschillen worden geconfijt en als dessert geserveerd en met de pitten gaan ze aan het knutselen. Wat vlees betreft; we hebben ondertussen zowat alle delen van de kip en het varken op ons bord gekregen. Ook wordt de bouillon waarin de kip werd gekookt zorgvuldig bijgehouden en de volgende dag bij het ontbijt opgediend. Het voedsel komt hier vaak in vloeibare vorm. Het gebeurt vaak dat een ontbijt bestaat uit een glas vruchtensap, een bord soep, een kom caldo (bouillon) en een kop thee (soms van cocabladeren).

De duurzaamheid van hun eetgewoonten staat spijtig genoeg in schril contrast met hun zorg voor het milieu. Hoewel er blijkbaar wel een milieubewustzijn bestaat (getuige het feit dat men hier afval sorteert) belandt veel vuil op straat. Verpakkingen van alles wat men op de bus kan kopen verdwijnen meestal gewoon door het venster (de ene verkoper na de andere stapt hier op de bus om ijsjes, warme maaltijden, tot wierrook of DVD's aan de man te brengen).

Een andere triestige zaak is dat elk jaar grote stukken van de bebossing van de Imbabura (en ook van andere vulkanen) wordt afgebrand zonder enige reden. Ook de bussen zien er niet al te milieuvriendelijk uit. Elke keer een bus vertrekt in de buurt, is het de kunst om de zwarte rook wolken te ontwijken die het machine op drie plaatsen tegelijk uitspuwt.

Op dit moment is de Copa Americana in volle gang, een voetbaltoernooi van alle landen van Noord- en Zuid-Amerika. Ecuador ligt er spijtig genoeg al uit, maar het voetbal van landen als Brazilië, Mexico en Argentinië valt altijd wel te smaken, ware het niet dat alle matchen die worden uitgezonden overladen zijn met reclame, waar geen VT4 tegen op kan.
Voor en na de match en tijdens de ganse pauze is er reclame. Daarbovenop krijgen we om de vijf minuten reclamespots te horen en te zien in een brede balk onderaan het scherm. Alsof dit nog niet genoeg is, doorspekken de comentatoren ook hun uitleg met reclame. Bij elke herhaling wordt reclame gemaakt voor de timemachine van LG, bij elke vrije trap krijgen we te horen dat die de kracht heeft van één of andere kauwgom en als er een goal valt roept de comentator heel hard “goooooooooooooooooooooooooool, sunny, pasion por la fruta”.

Een steeds terugkerend gegeven op alle marktjes zijn de DVD-standjes. Piraterij wordt hier blijkbaar niet al te zwaar bestraft, zodat er tientallen winkeltjes te vinden zijn waar je eender welke film (ook als die nog niet is uitgebracht) kan kopen tegen 1 dollar per stuk. Een handeltje waarvan we zonder al te veel scrupules dankbaar gebruik maken (als we Engelstalige versies vinden).

de campamentos

We hebben er juist onze tweede dag van de campamentos opzitten, en het gaat echt geweldig.

De kinderen zijn ongeloofelijk braaf en enthousiast (en geduldig) en zijn al in aantal gestegen van 30 naar 60 op één dag tijd.

We hadden voorgenomen ons de eerste week wat op de achtergrond te houden, maar door de gaten in het programma van het AINNA project hebben we al het ene spelletje na het andere uit onze mouw geschud (ze rekken hier vaak drie kwartier uit voor iets dat eigenlijk 5 minuten duurt). We is echt ongeloofelijk hoe de kinderen hier vol enthousiasme meedoen met de spelletjes die we hen aanleren. Het is duidelijk allemaal behoorlijk nieuw voor hen.

Wat ook leuk is om te zien is dat de oudere kinderen in plaats van stoerdoenerij enorme verantwoordelijkheid aan de dag leggen ten opzichte van de jongere kinderen. 12-jarigen (en jongeren) worden er op uitgestuurd om hun broertjes en zusjes door het drukke verkeer op de Pan Americana te loodsen, bij de sportactiviteiten betrekken de oudste de anderen steeds bij het spel, ...

Tot hiertoe hebben we dus heel wat kleine spelletjes geïntroduceerd die we thuis normaal als tijdvulling gebruiken. Maar voor donderdag gaan we een volwaardige activiteit ineen boksen. De mens die normaal het 'educatieve praatje', zoals zij het noemen, kwam houden, heeft afgezegd, dus gaan we een educatief spel maken rond milieu, en meer specifiek rond de opwarming van het klimaat. Benieuwd wat dat gaat geven ... to be continued