estacion seca

Dat we in het droge seizoen zitten valt momenteel wel heel letterlijk te nemen. De helft van Natabuela, wijzelf incluis, zit namelijk al drie weken zonder water. Gelukkig kunnen we rekenen op de voorzienigheid van Carlos, die een grote watertank in de tuin heeft geïnstalleerd vanwaar hij water naar zijn privé-watertoren pompt. Maar ook die tank kan niet op tegen het hardnekkige uitblijven van water.

We hebben al één keer een tankwagen moeten laten komen om de watervoorraad aan te vullen en het ziet er naar uit dat die nog wel een paar keer zal moeten langskomen. Vorige keer bleef het water namelijk twee maanden weg.

Afwezigheid van water heeft alles te maken met kibbelende overheden, een herkenbare problematiek voor ons Belgen. Natabuela heeft immers de installatie om al haar inwoners op zijn minst van een minimum aan water te voorzien. Maar blijkbaar geeft de municipio van Atuntaqui, een overheid een trapje hoger, er de voorkeur aan haar textielindustrie te bevoorraden, een industrie die voor het kleuren van de stoffen een immense hoeveelheid water opslorpt. Zij tappen dus het water af van de voorraad van Natabuela. Het is tevens opmerkelijk te zien dat diezelfde municipio wel geld weet uit te rekken voor het heraanleggen van het centrale plein van Natabuela, dat er voordien helemaal niet zo slecht uitzag. Niet dat dat ons slecht uitkomt, want de junta heeft ons de oude tegels beloofd voor de aanleg van het terras in casa cultural, ondertussen omgedoopt tot casa de la vida.

Alsof het waterprobleem nog niet groot genoeg is, heeft bij wijze van toemaatje, het electriciteitsnet het al drie maal voor 1 dag begeven. Kortom, voor ons een avontuur, voor de mensen hier doffe ellende.