su casa es nuestra casa

Ik ben voor de eerste keer serieus ziek geweest. De mensen die zich daar een exotische ziekte met blauwe zweren en onderhuidse wormen bij inbeelden moet ik teleurstellen. Het was een ordinaire maag-in-de-knoop. Het ironische is dat ik ziek werd nadat we een hele dag zelf gekookt hadden om ons gastgezin eens te laten proeven van de Belgische keuken. Ondanks mezelf als enige slachtoffer was het een geslaagd experiment: België, één dag, vol pension. Op het menu: 's morgens: brood en beleg en het ware genoegen om ervaringsloze Ecuadorianen een zacht gekookt eitje te zien onthoofden. Ik denk dat Carlos de helft van de eierschaal mee heeft doorgeslikt. 's Middags: tomatensoep met balletjes, gevulde paprikas met rijst en tomatensaus en de zwaarste chocomousse ooit als dessert. (Chocolade in België lijkt een slappe variant van de pure versie van hier). 's Avonds hebben we als ware professionals in de keuken met pannenkoeken staan smijten.

De volgende twee dagen stak ik dus in mijn bed en is onze reisapotheek de concurrentie aangegaan met de alternatieve geneesmiddelen die ik van Alicia en Carlos kreeg voorgeschoteld. Ik hoop dat het de thee van Tamarinde was die me uiteindelijk heeft genezen. Dan heb ik die liters zuur-bittere viezigheid niet voor niets naar binnen gewerkt.

Ondertussen zijn Alejandro en Alicia vertrokken. De eerste naar Bogota om zijn studies te hervatten, de tweede naar San Diego om haar zoon David en haar twee zussen te gaan bezoeken voor drie maanden. Het is meteen een heel pak stiller in huis. We gaan ze missen!