manualidades

Naar het voorbeeld van ons gastgezin hebben we ons hier aan het knutselen gezet. We zijn een aantal gezelschapsspelletjes in elkaar aan het boksen, zoals memory, catan, monopolie en junglespeed. Verder hebben we een volleybalnet en een vlieger gemaakt en zijn we weer volop aan het experimenteren met waterraketen.

Nu zijn we opzoek naar iets wat we kunnen maken van oude fietsbanden. Het zou immers leuk zijn als we iets productiefs kunnen doen met onze jeugdbeweging om voor wat inkomsten te zorgen. En oude fietsbanden zijn hier overal gratis te krijgen. Als iemand ideeën heeft, laat maar komen!

belgas en ecuador

Het kan af en toe wel eens deugd doen om geen Spaans te moeten praten en daar hebben we nu al meermaals de kans toe gehad. Eerst kregen we bezoek van Mario (Raka van St Katrom) en zijn moeder. Mario is de coordinator van de universiteitsbakkerij in Riobamba en gaf ons de kans nog eens Belgisch brood te proeven, iets wat we hier toch wel missen. We kunnen niet wachten om eens naar Riobamba af te zakken om alle aanraders daar te gaan bezoeken.
Zondag kwamen de mensen van de inleefreis (een rondreis door Ecuador die ook alle Ecassef-projecten aandoet) het project bezoeken. We brachten een bezoek aan de waterzuiveringsinstallatie en casa de la vida en gingen eten in een restaurant in het centrum van Natabuela, waar de gbraden cavia's weer wenkbrauwen deden rijzen.
Tenslotte hebben we kennisgemaakt met Frank en Isabelle en hun 4 kinderen, die ook in Natabuela wonen. Dit op de vierde verjaardag van Rafaël die ons trakteerde op een stukje van zijn heerlijke snoeptaart. Muchas gracias!

proyecto

In volle voorbereiding van ons eerste jongerenterras was het de beurt aan Jasmien om ziek te worden. Maar ondanks de stampende migraine vergezeld door pijnlijke buikkrampen bleef ze dapper schuren en schilderen. Gelukkig is ze er nu weer volledig bovenop.

Het project verloopt nog steeds in stijgende lijn. We zijn van start gegaan met “La Terraza”, een soort jeugdhuis waarmee we elke vrijdagnamiddag de jongeren (lees 14+) hopen te bereiken. De eerste keer was dit maar een matig succes, en kwamen enkel kinderen opdagen om de gezelschapsspelletjes uit te pluizen en te spelen met de nieuwe ballen en frisbees.

De tweede keer zag er al heel anders uit. We kregen namelijk de hele Natabuelaanse voetbalploeg over de vloer, die we meteen enthousiast kregen met wreedaardige spelletjes als knokelen en billetjeklets.

Verder hebben we de voorbije drie dagen reclame gemaakt voor een vergadering in de junta parroquial, waar we gaan uitleggen wat een jeugdbeweging nu precies inhoudt. Zo hopen we wat jongeren te ronselen voor een leidingscursus waarna we van start kunnen gaan met onze plaatselijke jeugdgroep.

We hebben ondertussen al drie enthousiastelingen waarvan we één als de toekomstige hoofdleider beschouwen. Gabriel is 18 jaar en sinds een jaar vertegenwoordiger van de Natabuelaanse jeugd, tot hiertoe een titel zonder veel inhoud, maar daar komt weldra verandering in. Gabriel heeft immers met beide handen de kans aangegrepen die ons project de jeugd hier kan bieden en vergezelt ons nu bij alles wat we doen in het project. Daniel en zijn neef Marcelo zijn beiden 14, maar veel volwassener dan hun leeftijd doet vermoeden. Vermits leeftijdsgrenzen hiet wel enigzins anders liggen dan in België behoren zij in ieder geval al tot de toekomstige leiding.

estacion seca

Dat we in het droge seizoen zitten valt momenteel wel heel letterlijk te nemen. De helft van Natabuela, wijzelf incluis, zit namelijk al drie weken zonder water. Gelukkig kunnen we rekenen op de voorzienigheid van Carlos, die een grote watertank in de tuin heeft geïnstalleerd vanwaar hij water naar zijn privé-watertoren pompt. Maar ook die tank kan niet op tegen het hardnekkige uitblijven van water.

We hebben al één keer een tankwagen moeten laten komen om de watervoorraad aan te vullen en het ziet er naar uit dat die nog wel een paar keer zal moeten langskomen. Vorige keer bleef het water namelijk twee maanden weg.

Afwezigheid van water heeft alles te maken met kibbelende overheden, een herkenbare problematiek voor ons Belgen. Natabuela heeft immers de installatie om al haar inwoners op zijn minst van een minimum aan water te voorzien. Maar blijkbaar geeft de municipio van Atuntaqui, een overheid een trapje hoger, er de voorkeur aan haar textielindustrie te bevoorraden, een industrie die voor het kleuren van de stoffen een immense hoeveelheid water opslorpt. Zij tappen dus het water af van de voorraad van Natabuela. Het is tevens opmerkelijk te zien dat diezelfde municipio wel geld weet uit te rekken voor het heraanleggen van het centrale plein van Natabuela, dat er voordien helemaal niet zo slecht uitzag. Niet dat dat ons slecht uitkomt, want de junta heeft ons de oude tegels beloofd voor de aanleg van het terras in casa cultural, ondertussen omgedoopt tot casa de la vida.

Alsof het waterprobleem nog niet groot genoeg is, heeft bij wijze van toemaatje, het electriciteitsnet het al drie maal voor 1 dag begeven. Kortom, voor ons een avontuur, voor de mensen hier doffe ellende.

a trabajar

Ondertussen komt het project meer en meer op tempo. Tijdens de campamentos met het AINNA project maken we ons steeds populairder door simpele spelletjes te introduceren als 123 piano, dikke Berta en 'muureke klop'. Maar Chinese voetbal scheert alle toppen. Op elk vrij moment worden er langs alle kanten kringen gevormd en ballen tussen benen door geslagen. Ook onze (nochtans beperkte) origamikunsten vallen in de smaak.

We zijn ondertussen met de kinderen op excursie geweest. Het was een ecologisch uitstapje naar de voet van de Imbabura, voorafgegaan door een tekenfilmpje over vuilnis en een bezoek aan het plaatselijke waterzuiveringsstation (op natuurlijke wijze, met reservoirs met steeds kleinere kiezels om het water te filteren). Op een wei in de schaduw van onze favoriete vulkaan hebben we eerst onze gezamenlijke lunch verorberd. We hebben voor de eerste keer cuyes gegeten, een soort cavia. Niet slecht, al valt bij het zien van de poten van het gebraden beest de levende versie moeilijk weg te denken. Vervolgens was het profiteren geblazen van de stevige windvlagen en werden een dertigtal vliegers de lucht in gelaten, de één al wat hoger dan de ander.

Elke namiddag gaan we gestaag verder met de voorbereidingen van onze eigen werking, die we binnenkort zullen opstarten. Volgende week vrijdag houden we ons eerste jongerenterras, waar we hopelijk de toekomstige leiding van onze jeugdbeweging zullen ontmoeten. We hebben in ieder geval al de steun van de Junta Paroquial, de plaatselijke overheid, na een korte maar productieve vergadering met Jesus Tobar, de geweldig vriendelijke 'presidente' van de Junta. De vuilkar gaat drie dagen op rij reclame maken voor ons terras en de pastoor zal het vermelden in de mis. Twee marketingmethodes die hier blijkbaar het meest opleveren. Natuurlijk moet ook casa cultural in gereedheid worden gebracht. Daarvoor konden we vandaag rekenen op een aantal nijverige kinderen die samen met ons de handen uit de mouwen kwamen steken. Moest u zich zorgen maken over kinderarbeid; ze werden adequaat beloond met cola, koeken, snoep en een soort noten uit de tuin die verdacht veel naar cocos smaken. Het is leuk om te zien dat casa cultural al wat begint te leven, nog voor het af is.

su casa es nuestra casa

Ik ben voor de eerste keer serieus ziek geweest. De mensen die zich daar een exotische ziekte met blauwe zweren en onderhuidse wormen bij inbeelden moet ik teleurstellen. Het was een ordinaire maag-in-de-knoop. Het ironische is dat ik ziek werd nadat we een hele dag zelf gekookt hadden om ons gastgezin eens te laten proeven van de Belgische keuken. Ondanks mezelf als enige slachtoffer was het een geslaagd experiment: België, één dag, vol pension. Op het menu: 's morgens: brood en beleg en het ware genoegen om ervaringsloze Ecuadorianen een zacht gekookt eitje te zien onthoofden. Ik denk dat Carlos de helft van de eierschaal mee heeft doorgeslikt. 's Middags: tomatensoep met balletjes, gevulde paprikas met rijst en tomatensaus en de zwaarste chocomousse ooit als dessert. (Chocolade in België lijkt een slappe variant van de pure versie van hier). 's Avonds hebben we als ware professionals in de keuken met pannenkoeken staan smijten.

De volgende twee dagen stak ik dus in mijn bed en is onze reisapotheek de concurrentie aangegaan met de alternatieve geneesmiddelen die ik van Alicia en Carlos kreeg voorgeschoteld. Ik hoop dat het de thee van Tamarinde was die me uiteindelijk heeft genezen. Dan heb ik die liters zuur-bittere viezigheid niet voor niets naar binnen gewerkt.

Ondertussen zijn Alejandro en Alicia vertrokken. De eerste naar Bogota om zijn studies te hervatten, de tweede naar San Diego om haar zoon David en haar twee zussen te gaan bezoeken voor drie maanden. Het is meteen een heel pak stiller in huis. We gaan ze missen!

hola amigos

Hola amigos,

Hoog tijd om onze blog nog eens aan te vullen. We hebben ondertussen al zoveel Ecuador opgesnoven (in een niet-drugs-gerelateerde betekenis) dat het ongeloofelijk lijkt dat we hier nog maar amper 2 weken rondlopen. Dat ligt natuurlijk ook aan ons tijdsbesef dat al twee weken verdwenen is. Een biologische klok heeft immers geen handige draaiknopjes.

ons huis'je'

Cultuurbelevenissen

Van een echte cultuurschok is geen sprake. We hebben ons nog geen enkel moment als echte buitenstaanders gevoeld. Ons gastgezin speelt daar een grote rol in. Zij overstelpen ons met gastvrijheid, maar ook dat lijkt een cultureel gegeven te zijn. Ze doen er werkelijk alles aan om ons zo goed mogelijk op ons gemak te stellen, waar ze dan ook glansrijk in slagen. Zo is Jasmien in de leer bij Alicia voor het maken van allerlei handwerkjes en heb ik op de PC van Alejandro mijn eigen Need For Speed-profiel gekregen, een racespel waarin ik er vooral in slaag verkeersborden omver te rijden. Om nog een voorbeeld te geven: omdat we altijd samen zijn, was ik er niet in geslaagd iets te doen voor Jasmien's verjaardag, daarom had ik aan Isaac (de andere zoon) gevraagd of hij een taart kon gaan kopen. Die avond kregen we een beest van een taart op ons bord (we hebben er drie dagen van gegeten) en kreeg Jasmien drie kadootjes er bovenop.

Verder leiden ze ons stap voor stap rond in de plaatselijke gewoonten en die zijn natuurlijk een stuk anders dan bij ons. Vooral de eetgewoonten doen bij momenten vreemd aan. Zo is het middageten hier de belangrijkste maaltijd en wordt er 's avonds slechts een kleine snack gegeten. Verder is suiker hier zo goed als het hoofdbestanddeel van elke maaltijd. In de keuken staat dan ook een gigantisch suikervat, dat aan een gestaag tempo wordt leeggeschupt. In tegenstelling tot de suiker wordt met vlees en groenten en fruit heel zuinig omgesprongen, van de schil van een watermeloen wordt later sap gemaakt, appelsienschillen worden geconfijt en als dessert geserveerd en met de pitten gaan ze aan het knutselen. Wat vlees betreft; we hebben ondertussen zowat alle delen van de kip en het varken op ons bord gekregen. Ook wordt de bouillon waarin de kip werd gekookt zorgvuldig bijgehouden en de volgende dag bij het ontbijt opgediend. Het voedsel komt hier vaak in vloeibare vorm. Het gebeurt vaak dat een ontbijt bestaat uit een glas vruchtensap, een bord soep, een kom caldo (bouillon) en een kop thee (soms van cocabladeren).

De duurzaamheid van hun eetgewoonten staat spijtig genoeg in schril contrast met hun zorg voor het milieu. Hoewel er blijkbaar wel een milieubewustzijn bestaat (getuige het feit dat men hier afval sorteert) belandt veel vuil op straat. Verpakkingen van alles wat men op de bus kan kopen verdwijnen meestal gewoon door het venster (de ene verkoper na de andere stapt hier op de bus om ijsjes, warme maaltijden, tot wierrook of DVD's aan de man te brengen).

Een andere triestige zaak is dat elk jaar grote stukken van de bebossing van de Imbabura (en ook van andere vulkanen) wordt afgebrand zonder enige reden. Ook de bussen zien er niet al te milieuvriendelijk uit. Elke keer een bus vertrekt in de buurt, is het de kunst om de zwarte rook wolken te ontwijken die het machine op drie plaatsen tegelijk uitspuwt.

Op dit moment is de Copa Americana in volle gang, een voetbaltoernooi van alle landen van Noord- en Zuid-Amerika. Ecuador ligt er spijtig genoeg al uit, maar het voetbal van landen als Brazilië, Mexico en Argentinië valt altijd wel te smaken, ware het niet dat alle matchen die worden uitgezonden overladen zijn met reclame, waar geen VT4 tegen op kan.
Voor en na de match en tijdens de ganse pauze is er reclame. Daarbovenop krijgen we om de vijf minuten reclamespots te horen en te zien in een brede balk onderaan het scherm. Alsof dit nog niet genoeg is, doorspekken de comentatoren ook hun uitleg met reclame. Bij elke herhaling wordt reclame gemaakt voor de timemachine van LG, bij elke vrije trap krijgen we te horen dat die de kracht heeft van één of andere kauwgom en als er een goal valt roept de comentator heel hard “goooooooooooooooooooooooooool, sunny, pasion por la fruta”.

Een steeds terugkerend gegeven op alle marktjes zijn de DVD-standjes. Piraterij wordt hier blijkbaar niet al te zwaar bestraft, zodat er tientallen winkeltjes te vinden zijn waar je eender welke film (ook als die nog niet is uitgebracht) kan kopen tegen 1 dollar per stuk. Een handeltje waarvan we zonder al te veel scrupules dankbaar gebruik maken (als we Engelstalige versies vinden).

de campamentos

We hebben er juist onze tweede dag van de campamentos opzitten, en het gaat echt geweldig.

De kinderen zijn ongeloofelijk braaf en enthousiast (en geduldig) en zijn al in aantal gestegen van 30 naar 60 op één dag tijd.

We hadden voorgenomen ons de eerste week wat op de achtergrond te houden, maar door de gaten in het programma van het AINNA project hebben we al het ene spelletje na het andere uit onze mouw geschud (ze rekken hier vaak drie kwartier uit voor iets dat eigenlijk 5 minuten duurt). We is echt ongeloofelijk hoe de kinderen hier vol enthousiasme meedoen met de spelletjes die we hen aanleren. Het is duidelijk allemaal behoorlijk nieuw voor hen.

Wat ook leuk is om te zien is dat de oudere kinderen in plaats van stoerdoenerij enorme verantwoordelijkheid aan de dag leggen ten opzichte van de jongere kinderen. 12-jarigen (en jongeren) worden er op uitgestuurd om hun broertjes en zusjes door het drukke verkeer op de Pan Americana te loodsen, bij de sportactiviteiten betrekken de oudste de anderen steeds bij het spel, ...

Tot hiertoe hebben we dus heel wat kleine spelletjes geïntroduceerd die we thuis normaal als tijdvulling gebruiken. Maar voor donderdag gaan we een volwaardige activiteit ineen boksen. De mens die normaal het 'educatieve praatje', zoals zij het noemen, kwam houden, heeft afgezegd, dus gaan we een educatief spel maken rond milieu, en meer specifiek rond de opwarming van het klimaat. Benieuwd wat dat gaat geven ... to be continued

project

In twee weken zijn we al goed opgeschoten met ons project hier. We hebben al een heleboel nuttige handen geschud. Jean en Ria van Ecassef hebben blijkbaar een stevige voet aan de grond bij het bestuur van het dorp, en ons gastgezin heeft een kennissenkring die zich over het ganse dorp uitstrekt. Zij weten ons dus met verve in het juiste milieu binnen te loodsen. Zo hebben we in de Junta Parroquial (zoiets als het gemeentehuis) een vergadering gehad met Jesus Tobar, zeg maar de burgemeester van Natabuela. Die heeft ons op zijn beurt voorgesteld aan de mensen van AINNA. AINNA is een project van de Ecuadoriaanse overheid waarbij men iets wil doen met jongeren, al is het blijkbaar niet helder geformuleerd wat het dan juist moet zijn.

In de voorbije week hebben we vaak met hen samengezeten om uit te werken wat we tijdens de 'campamentos', een soort niet-residentieel zomerkamp, gaan doen met de kinderen.
De mensen van AINNA zijn zeer vriendelijk en staan open voor al onze ideeën en inbreng. We gaan dus van begin af aan een volwaardige rol kunnen spelen in hun activiteiten. In augustus zullen zij zich toeleggen op andere dingen en kunnen wij de activiteiten met de jongeren overnemen, met, wie weet, een weekje kamperen om af te sluiten. Kwestie van toch nog een kamp te hebben.

We hebben tijdens deze week ook meteen de indruk gekregen dat we qua efficiëntie en kennis wel al heel wat kunnen bijbrengen. Om een idee te geven: een voorbeeldje: We hadden woensdag om 8u afgesproken aan de Junta Parroquial om mee rond te rijden met de vuilkar die tevens, door middel van luidsprekers op het dak, dienst doet als plaatselijke heraut om de komende campamentos aan te kondigen. Die bleek echter twee dagen op rij stuk te zijn. Het alternatief was dan om flyers uit te delen. Een droge zwart-op-wit boodschap werd dan ook een 200-tal keer afgedrukt, wat een werk van zes man blaak te zijn. Waarna we met diezelfde zes mensen in groep de flyers gingen uitdelen aan de pakweg 15 mensen die we tegenkwamen onderweg.
Besluit: 6 mensen x 4 uur werken = 15 flyers uitgedeeld.












Natuurlijk hebben we ook casa cultural eens grondig verkend. Casa cultural is het huis dat Ecassef heeft opgekocht en gerestaureerd en dat eens geopend, gebruikt kan worden voor eender welke culturele activiteit in de ruime zin van het woord. De bedoeling is da het ook zal fungeren als lokaal voor de jeugdbeweging. En wat een lokaal!





















Het huis zelf is ingedeeld in 7 ruimtes van verschillende grootte met een balkon erbovenop en een enorm terrein achteraan. Op dit veld staatn voorlopig nog boomtomaten (of tomatenbomen, zo u wil) die nog een laatste keer geoogst zullen worden, met daarnaast een gezellig aangelegde tuin vol exotische (voor ons toch) planten en bomen, waarin we al een dagje duchtig het onkruid zijn gaan verdrijven.
Er is nog behoorlijk wat werk om het huis volledig in orde te brengen, maar we hopen dat we het in Augustus toch al in gebruik kunnen nemen.

sightseeing

We duiken elke dag een beetje dieper in de Ecuadoriaanse cultuur en hebben de ganse streek al platgelopen en gereden (met bus en fiets). Hoewel plat niet echt het woord is als je midden in de Andes zit.

De stadjes en dorpjes in de buurt zoals Otavalo, Ibarra, Atuntaqui, San Antonio, Peguche en Caranqui hebben allemaal hun specifieke eigenheid en profileren zich vaak rond 1 cultureel gegeven.

Zo bestaat San Antonio een eindeloze reeks winkeltjes houten artisanaat en meubels.

Otavalo is dan weer 'the place to be' als het op traditionele kledij en weven aankomt. Op de zaterdagmarkt kan je letterlijk in een dollhof van poncho's, tapijten, truien enz verdwalen, allemaal met de typische motieven van de Indigenabevolking. We hebben ons dan ook maar meteen in een wat plaatselijker plunje gestoken, wat Jasmien goed uitkomt want die slaagt er zelfs in op de evenaar kou te lijden.

In Atuntaqui kregen we dan weer les van Carlos en Alicia, onze gastouders, over de verschillende soorten groenten, fruit, zaden, bonen en granen. En dat zijn er veel. Als we binnen zes maanden de helft ervan bij naam kunnen noemen, zullen we al content zijn.

In Peguche draait alles om de geweldige watervallen (en de gigantische bomen errond), die we onder vakkundige begeleiding van Alejandro, één van de zonen van ons gastgezin, letterlijk langs alle kanten konden bewonderen.