fiestas

We hebben net drie weken Natabuelaanse feesten achter de rug. Als we zeggen 3 weken feesten bedoelen we niet dat gans het dorp zich 21 dagen omtoverde in een openluchtdiscotheek. De Junta parroquial heeft een programma opgesteld (weliswaar slechts 3 dagen op voorhand) van allerhande activiteiten gaande van de pregon, een soort carnavalstoet, over een wandeling naar de vulkaan tot een kampioenschap pelota national, een mysterieuze soort tennis met houten palleten.Met onze kersverse scoutsgroep wilden we deze gelegenheid natuurlijk niet mislopen om wat bekendheid en geld in het laatje te krijgen. We hebben dan ook een gigantische wolvenkop gesjord van bamboe om de groep wat te promoten en van casa de la vida hadden we een bar / tentoonstellingsruimte gemaakt vol met schitterende schilderijen van plaatselijke kunstenaars.

Spijtig genoeg mochten we het tweede weekend geen alcohol verkopen vanwege de vijfdaagse drooglegging voor de verkiezingen. Dit zou de Ecuadorianen moeten helpen met een klare geest te kiezen tussen de 160 verschillende partijen. Alsof alochol hier de grootste hindernis is voor democratie.

Om de groep nog wat meer in de verf te zetten hebben we uniformen laten maken voor al onze leiding. Een T-shirt en een sjaaltje waar vooral de meisjes meteen creatief mee aan de slag gingen. Precies de chiro!

Maar het effect was er wel. Tot in de late uurtjes werd de bar bevolkt door een vrolijke rood-zwarte massa die stond te shaken op de tonen van de eeuwig vrolijke Ecuadoriaanse reggaeton.

Ondertussen hebben we, mits wat stijve spieren en omgeslagen voeten, ook een wandeling naar de vulkaan overleefd. Samen met een tachtigtal mensen beklommen de lobos del cerro de Imbabura tot aan de “vertiente” een bronnetje dat druppel per druppel een hele wijk van water zou moeten voorzien. Maar de sfeer was er wel, getuige de wolvenkreten die een hele dag weergalmden door de kloven van de Imbabura. Achteraf bleef de groep nog een viertal uur rondhangen aan de voet van de vulkaan, wegens weinig zin om naar huis te gaan.

De afsluiter van de feesten was een gigantisch spektakel. Na een hele week opbouwen stond er zowaar een gane kermis op het plein voor casa de la vida, die behoorlijk jaren 60 aandeed (hij zal ook wel van die tijd dateren). Het reuzenrad werd aangedreven door een oude automotor en de bestuurder daarvan hield zich niet in met het gaspedaal. Veel genieten van het uitzicht was er dus niet bij. Verder waren en gocarts, ringengooien, paardenmolens en een tiental van de gebruikelijke eetstandjes, meestal met ornado, een heel varken op een bakplaat waar stukken worden afgesneden.
Zaterdagavond was er dan een match “pelota nacional”, terwijl de boeren met ossenspannen van de voet van de Imbabura kwamen afgezakt met stapels brandhout voor een gigantisch kampvuur. Maar niets van dit alles kon tippen aan het “castillo”, een bamboeconstructie met een twaalftal figuren vol vuurwerk die één voor één werden aangestoken. De helft van de vuurpijlen werd recht in het publiek geschoten, maar daar bleek niemand zich iets van aan te trekken.