Reeds tijdens de vorige leidingscursus hadden we besloten om deze te herhalen voor de vele jaloerse jongeren die vanaf de zijlijn moesten toekijken omdat ze niet tijdig waren komen opdagen. Op menig verzoek boksten we dus een tweede driedaagse in elkaar die op nog meniger verzoek gevolgd moest worden door ons kamp op de Imbabura.
Spijtig genoeg vertroebelde het aanvankelijke enthousiasme van de jongeren onze inschatting van de mañana-cultuur. Van alle jongeren die een week voordien nog zo stonden te springen om deel te nemen aan de leidingscursus schoot er geen enkele meer over en op de laatste vergadering voor het kamp kwamen een 5-tal jongeren opdagen, gemiddeld met 40 minuten vertraging, waarvan er nog 2 effectief konden deelnemen.
Hoe charmerend deze hakuna-matata-mentaliteit soms ook is, op het moment dat je na 40 minuten wachten in een leeg lokaal met een volle agenda en een half voorbereid kamp moet aanhoren dat alle deelnemers afhaken voor de meest futiele redenen (als die er al zijn) is het voor één keer geen vulkaan die op het punt staat uit te barsten.
We hebben ons dus voorgenomen gradueel te oefenen op verantwoordelijkheid met als stap 1: op tijd komen!
Na ons een halve dag verwend te hebben met ijs en films om de bittere teleurstelling weg te slikken, zijn we maar op zoek gegaan naar nieuwe gegadigden voor onze tweede leidingscursus. Het werd een gezellig groepje van 7 jongeren die het, als bij wijze van compensatie, vaak stukken beter deden dan de vorige 15.
Na een niet onverwachte slapeloze nacht was onze tweede dag een toppunt van jeugdbeweging. Veel spelletjes die vol enthousiasme onthaald werden, 2 gitaren die opdoken en als afsluiter een avond bij het kampvuur met een pintje. Pure nostalgie!
De laatste dag was bedoeld om de 2 groepen (van onze 2 leidingscursussen) te integreren. Een plan dat lichtelijk doorkruist werd door de pers die we hadden uitgenodigd. Onze anders zo assertieve en uitbundige leiders werden bevangen door een vlaag van verlegenheid bij het zien van de camera.
Ons moment van provinciale glorie werd gevolgd door een vergadering waarop we eindelijk de knoop doorhakten voor de naam van onze jeugdgroep. We zullen de analen ingaan als de “LOBOS DEL CERRO” wat zoveel betekent als de “wolven van de vulkaan”.
1 opmerking:
Aha, nu kunnen ze de kroniek van de scoutsbeweging eindelijk gaan herschrijven met deze nieuwe scoutsgroep.
Nog heel veel succes met de nieuwe groep. En veel geduld met de cultuurverschillen. Bij ons leven we wel wat veel met de klok met alle gevolgen vandien (stress, maagzweren, onthaastingsprogramma's, ...), maar het heeft toch ook wel voordelen als je met anderen op een bepaald uur afspreekt.
Erik
Een reactie posten